Nee, ik ben echt nog niet zover dat ik veel contant geld in huis heb, zoals onlangs aan de Hollandse burger aangeraden in verband met een mogelijke crisis, maar ik zorg er wel altijd voor dat ik een tientje in mijn portemonnee heb zitten voor het geval iemand mij op straat om geld vraagt. Dat gebeurde onlangs weer in Rotterdam, waar ik met mijn lieve vriendin Vera de Kunsthal had bezocht. Het was koud en een dame vroeg om geld voor een overnachting.
Vera heeft lang in Zuid-Amerika gewoond en het afgeleerd om geld te geven aan de daar in groten getale aanwezige bedelaars. Dus ze vond het eigenlijk maar niks dat ik spontaan geld gaf. Ze wees mij erop dat de dame in kwestie een jas droeg van een duur merk en had daarom geoordeeld dat het niet zo’n dringende noodzaak was in dit geval.
Persoonlijk kan ik het me niet voorstellen dat je gaat bedelen op straat voor een extra zakcentje of voor je plezier, dus dat tientje in mijn portemonnee vul ik nog steeds altijd bij. Misschien een kleine pleister op de wonde voor zo iemand. En al gaan ze dan meteen langs bij de dealer; je weet hoe ik daar over denk…
Leven zonder vaste woon- of verblijfplaats, zonder een thuis, lijkt mij één van de ergste dingen die een mens kan overkomen. Wat de oorzaak ook is. Het is gewoon mogelijk om je inkomstenbron te verliezen en je loopt kans dan je hypotheek of je huur niet meer te kunnen betalen… Als je je huis verliest, dan is het moeilijk om weer op te krabbelen naar werk, een eigen dak boven je hoofd.
Een huis en een inkomen zijn zaken die een mens nodig heeft om te kunnen bloeien, althans, de meesten van ons. Het is nog ver weg, maar we zouden een samenleving kunnen zijn die deze basis voor iedereen garandeert. En ‘daarboven’ iedereen vrij laat om veel extra te vergaren. Of juist niet…
Hoe dat zou kunnen? Ik schrijf er later meer over en ik hoop het nog te beleven…
Intussen droom ik van de dag dat het tientje in mijn tas niet meer hoeft!
Harteconomie.com 
Plaats een reactie