Het is feest hier! Zoals jullie weten, heb ik afgelopen vrijdag een staaroperatie ondergaan. Deze verliep met een complicatie, dus ik heb nu nog maar één helder oog, maar ik ben al de koning(in) te rijk! (Overigens kan ik daardoor hier nu niet lang en misschien ook nog niet elke werkdag schrijven.)
Ik realiseer me ineens wat ik allemaal miste…Een papieren boek of tijdschrift lezen is nu geen probleem…Dat ging helemaal niet meer, want een sterke leesbril hielp niet meer tegen de dikke mist, zodat ik steeds meer was aangewezen op sterk vergroot ingestelde e-readers en computers met een vergroot beeld en hoog contrast. Deze nieuwe situatie voelt als terug in de hemel voor een lettervreter zoals ik. Maar dat is lang niet alles: ik zie ook weer heldere kleuren, diepte, achtergronden, schakeringen, patronen, texturen…Ik wist niet eens meer wat er allemaal ontbrak aan mijn zicht…Nooit gedacht dat het me zoveel zou opleveren, zelfs nu nog maar de helft van de klus geklaard is…
Gisteren uitte ik aan de telefoon mijn euforie, terwijl ik sprak met een lieve collega. Zij gaf aan dat ze weleens in Gambia op vakantie geweest was en dat mensen daar dolblij waren met leesbrilletje die je hier overal voor een habbekrats kunt kopen.
Tja…en met groeiende schaamte realiseerde ik me op dat moment dat een geavanceerde routine-operatie zoals ik die mocht krijgen, gewoon helemaal niet weggelegd is voor talloze mensen op aarde. Voor deze mensen geldt: als je staar hebt, heb je pech en ze worden op den duur blind, zoals ik ook geworden zou zijn zonder operatie…Ik vermoed trouwens dat voor hen ook de algemene beschikbaarheid van e-readers en computerbeeldschermen wat minder is… Overigens, ook in rijke, maar steeds poverder bestuurde landen als de VS is een staaringreep ook voor grote groepen mensen uit lagere inkomensgroepen hoogstwaarschijnlijk financieel onbereikbaar.
Ik vind het zaken om ons diep voor te schamen. Want waarom zou een medische techniek die beproefd is en uitstekend werkt alleen weggelegd zijn voor – relatief – rijken en mensen die de beschikking hebben over een toegankelijk gezondheidszorgsysteem, inclusief (redelijk) betaalbare ziektekostenverzekering? Goed kunnen zien is niet bepaald een luxe-artikel: het functioneren op mijn werk ging door het verminderde zicht ook al een tijdje achteruit… En wat denk je van de toegevoegde waarde van levensgeluk?
Dat geldt dus zeker ook voor mensen die in andere oorden staar krijgen of een andere ziekte die goed te behandelen is met medicijnen of een gangbare ingreep, maar die voor hen eenvoudigweg niet beschikbaar of niet betaalbaar is…. Je gooit daar dus creativiteit en productiviteit weg en maakt mensen – op den duur – afhankelijk van techniek of van anderen.
Maar die terechte schaamte moeten we natuurlijk wel echt voorbij!
De harteconomie wil graag dat een grotere beschikbaarheid van essentiële producten en diensten juist waarde toevoegt. Het systeem zoals we dat nu hebben, beloont juist niet-beschikbaarheid: juist schaarste voegt (financiële) waarde toe… De harteconomie zoals ik me die voorstel, is een economie waarin juist de intrinsieke waarde (de bruikbaarheid, kwaliteit, werkzaamheid, beschikbaarheid, duurzaamheid) van de dienst of het product centraal staan en niet het financiële verdienmodel, dat deze intrinsieke waarde zoveel mogelijk afroomt om grotere winsten te boeken…
Heb jij ideeën over hoe we dit in gang zouden kunnen zetten? Ik denk dat dit belangrijke experimenten zijn, die genezend kunnen werken in het oog van van onze wereldeconomie, dat ook wel wat extra scherpte kan gebruiken…
Harteconomie.com 
Plaats een reactie