Waar economie het hart raakt

Europa’s buitenkans

De harteconomie durft te geloven in een vreedzame economie op wereldniveau met een rechtvaardige inkomensverdeling en gegarandeerde vrijheid in economische keuzes. En als extra buitenissigheid: zij gelooft ook nog eens in harmonieuze samenwerking tussen aarde, mens, menselijke technologie, dier en plant!

Op dit moment lijkt dit ideaal verder weg dan ooit, maar crises brengen ook altijd kansen. Zo zouden de democratische Europese staten de handen ineen kunnen slaan om te zorgen dat we onze vrijheid en onze ontwikkeling adequaat beschermen.

De tijdgeest

En dat betekent in deze tijd zeker ook onszelf wapenen, maar wel daarbij waar mogelijk vooral onze eigen middelen inzetten.

Dat betekent in deze tijd zorgen dat we onze eigen communicatietechnologie onafhankelijk van andere werelddelen maken.

Dat betekent in deze tijd dat we inzetten op energie uit gedecentraliseerde en natuurlijke hulpbronnen, die niet misbruikt kunnen worden als oorlogsdoelwit.

Dat betekent dat we eerst vooral heel goed voor alle aanwezigen hier zorgen, zodat we ooit in ons mooie Europa weer volop ruimte kunnen bieden aan mensen die hun toevlucht zoeken tot een maatschappij die vrijheid, geborgenheid en mogelijkheden biedt. Of liever nog: zodat mensen en landen buiten ons werelddeeltje door onze nieuwe uitgangspunten geïnspireerd kunnen raken.

Een soort uit nood geboren isolationisme dus.

Domme optie

Uitgaan van kleine landjes die elk op hun eigen manier acteren en halfslachtig samenwerken is gewoon een hele domme optie, als we niet onder de voet gelopen willen worden door machtsbeluste, onvriendelijke en onverstandige krachten die zich in hoog tempo als olievlekken verspreiden.

Ook binnen Europa hebben we helaas last van vergelijkbare, onvriendelijke, onverstandige en machtswellustige elementen. Dat kan dus juist nu funest zijn. De sentimenten die hieraan ten grondslag liggen, zijn standaard gebaseerd op intolerantie die gebruik maakt van de lage tactiek van pertinente leugens en schadelijke beeldvorming over ‘schuldige’ groepen binnen je samenleving: asielzoekers en verder alle mensen die het niet helemaal of helemaal niet met je eens zijn. Solidariteit en medemenselijkheid zijn ver te zoeken.

Kolder

Het hier meegeleverde Nexitplaatje is in onze visie dus je reinste kolder. Ik trof het gisteren tot mijn droefenis aan op straatmeubilair bij mij in de buurt. (Let ook op het plaatje dat linksonder daarvan geplakt is…)

Maar blijkbaar kiezen we daar zelf voor. Ik vraag me weleens af: kiezen we écht democratisch voor deze primitieve domheid? In alle Europese landen wordt door in- en externe partijen bewust dit soort verdeeldheid gezaaid, die berust op het kweken van angst en wantrouwen jegens elkaar. Soms twijfel ik om die reden ook ernstig aan de validiteit van de huidige democratische processen. Ik hoop innig dat er gewoon veel mensen zijn die zich helaas hebben laten verleiden door het kinderlijke idee van het heil zoeken bij zogenaamd ‘sterk leiderschap’. Een leiderschapsmodel dat alleen maar opgeblazen, doorgeslagen, onmenselijk en vooral ook al heel snel destructief machtsvertoon blijkt te zijn. Kijk – ja, nóg een keer – goed om je heen en constateer dat ‘radicaal rechts’ gedane beloften die lucht geven aan mensen met lagere inkomens, structureel niet of nauwelijks nakomt.

Laten we alsjeblieft allemaal in de eerste plaats zelf onze eigen leider zijn en dit per definitie nooit meer overlaten aan iets of iemand buiten onszelf.

Superouder

Dus ook niet aan mensen die het best goed met de wereld voor hebben, maar dan toch ook wel graag een elitaire positie innemen binnen dat idee omdat zij het beter denken te weten dan de ‘massa’. Ik denk dat dat de cruciale denkfout is van wat we nu verstaan onder ‘links’. Echte vrijheid is verbondenheid in een georganiseerde gemeenschap met directe, egalitaire zeggenschap, maar (ook economisch) superdivers en zo vrij mogelijk. Organisatiestructuren die dienend zijn, gebaseerd op snelle, democratische processen, met als doel mensen met elkaar te verbinden in een werkend geheel. Dus niet meer een overheid die acteert als een soort dwingende superouder die bepaalt wat individuen wel of niet mogen. (Uiteraard met dien verstande dat de vrijheid van de ander te allen tijde gerespecteerd wordt, anders werkt dit uitgangspunt natuurlijk helemaal niet…)

Pittig idealisme

Natuurlijk zijn we allemaal afhankelijk van elkaar, in die zin dat samenwerking ons welvaart en een gelukkig leven brengt, dus goede afspraken en pittig samenspel, daar ontkomen we niet aan. De harteconomie gaat over die afspraken en dat samenspel. Laten we onszelf met vereende krachten beschermen en een Europese economie bouwen die tot voorbeeld en inspiratie kan dienen voor de rest van de wereld.

Ik weet dat idealisme dat getuigt van vertrouwen in jezelf en elkaar als mens nog steeds wordt afgedaan als naïef. Toch beweer ik met overtuiging dat juist dit het denkkader is dat we nu keihard nodig hebben om samen te (over)leven.

En nou jij weer!

Plaats een reactie