Economen breken zich het hoofd en melden weinig verrassends, zoals dat de wereldeconomie veranderd is in geopolitiek. Beursnoteringen vertonen achtbaangedrag en de financiële effecten hollen zoals gewoonlijk in paniek allemaal achter elkaar aan. Intussen blijft dat steeds vlekkerigere witte huis lekker grillig en onvoorspelbaar aandacht trekken: zoals narcisten en erger plegen te doen, genieten ze van aankloppende hoog- en lager geplaatsten die de Big Boss smeken om genade…het signaal dat de volgende fase van machtsmisbruik in gang gezet kan worden…
De grote verliezers in dit achterlijke spel, waarin vooral uit het oog verloren wordt waar het werkelijk om gaat, zijn die duizenden miljoenen kleine en grotere economische verliezers. De onbemiddelde Amerikaan die alle basisbehoeften om zich heen duurder ziet worden, de Europese ondernemer die gedwongen wordt elders nering te zoeken, de mensen die door deze onzin hun baan verliezen, de Mexicaanse in de staalverwerkende industrie die haar iets verbeterde levensomstandigheden ziet instorten, de Aziatische fabrieksarbeider die al moest werken voor véél te weinig geld en straks met nóg minder genoegen moet nemen…Ze hebben er totaal geen invloed op, het gebeurt alleen maar omdat een pestkop erin geslaagd is achter het stuur plaats te nemen namens 340 miljoen medeburgers, waarvan een groot gedeelte een rad voor ogen heeft en zichzelf heeft wijsgemaakt aan de ‘goede kant’ van de afgrond te staan.
Persoonlijk word ik daar vrij pissig van en gelukkig ben ik niet de enige. We hebben in essentie nog steeds een oerwoudeconomie die draait om het ego van enkele oude mannen. Het gaat nog steeds om de knikkers en niet om wat we doen met onze hulpbronnen, onze planeet, met onze werkkracht, met ons vermogen tot samenwerken. Nee we scharen de ego’s rondom een vlag en de daarmee samenhangende verborgen angst voor de massa. We komen er zo nooit aan toe ervoor te zorgen dat we samen voorgoed afkomen van honger, dorst, oorlog, het misbruik van de aarde en alle andere niet menswaardige fenomenen. Ik vind dat schandalig.
Ik hoor verklarende verhalen om me heen en die gaan vooral over macht. Of we één, twee, drie of méér grootmachten hebben in de wereld en hoe dat economisch uitpakt.
Het inspireert mij niet. Het is saai, want het gaat ervan uit dat we als mensen – toch zo inventief en vernuftig – niet eens in staat zijn om het in de kern wezenlijk anders te gaan doen en zo ons welvaartssysteem wél werkelijk te laten werken.
Wij in Europa zouden misschien die totaal nieuwe weg in kunnen slaan en dan ontwerp je misschien wel een vorm van protectionisme waar de hele wereld wat aan heeft.
Wat mij inspireert is gedachten over hoe je de economische macht verdeelt over zoveel mogelijk individuen, zodat het een minder cruciaal thema wordt, zodat échte welvaart kan ontstaan. Een werkelijk vrije wereld waarin een losgeslagen idioot niet meer in staat is schadelijke belemmeringen op te werpen, omdat vooral morele grenzen en wederzijdse vrijheid gerespecteerd worden en landsgrenzen minder impact hebben. Een wereld waarin economische rechtvaardigheid veel pijnlijke plooien gladstrijkt.
Een wereld met zachte waarden die ferm beschermd worden door een harde, stekelige schil.
Dat is in wezen The American dream in zijn puurste vorm. We zijn allemaal gelukszoekers. Laten we elkaar daarin aanmoedigen.
Harteconomie.com 
Plaats een reactie