Harteconomie.com

Hoe kijkt de harteconomie nu naar iemand als Cor Boonstra? De kleurrijke Philips-topman die ons onlangs is ontvallen?

Ik las een korte beschrijving van zijn leven in De Volkskrant.

Cors ambitie was zonder meer indrukwekkend en zijn carrière bewonderenswaardig, moet ik toegeven. Een jongen die begon op de grote vaart, de zoon van een melkboer die zo’n power heeft dat hij razendsnel opklimt. Zo’n markante persoonlijkheid heeft zeker veel te bieden! Ik ben dan ook de laatste die welke nagedachtenis dan ook wil bezoedelen, maar ik heb wel zo mijn gedachten, na zo’n overlijden.

Ik denk dat de bedenker van de kreet ‘Let’s Make Things Better‘ bij een manier van zaken doen hoort die we achter ons zouden moeten laten als we werkelijk ‘betere dingen’ willen in onze toekomst.

Allereerst het verschijnsel ‘topmannen’, ‘topmensen’ en ‘topvrouwen’. Voor mijn gevoel worden systematisch alle toppertjes vergeten die de piramide onder deze mensen vormen. De topmensen kunnen zo kleurrijk, avontuurlijk en flamboyant zijn omdat ze een leger van goede, betrokken mensen tot hun beschikking hebben die hun schouders eronder zetten…

En ‘de topman uithangen’ kun je ook wat makkelijker als je genoeg op je bankrekening gestort krijgt…

Boonstra vond bijvoorbeeld dat de toplaag binnen bedrijven ‘slechts’ maximaal 17 maal het modale salaris zou moeten ontvangen. Dat was een revolutionaire gedachte toen hij dat opperde, maar het lijkt mij nog steeds een pertinente wanverhouding… Deze verhouding komt in deze tijd (2024) neer op ruim € 40.000 per maand, zeer ruim boven de zogenaamde Balkenendenorm – de norm die geldt voor Nederlandse staatslieden – van € 233.000 per jaar.

Moeten we niet een keertje toe naar een totaal andere manier van een toponderneming runnen?

Is het niet mogelijk om ondernemingen te laten werken zonder dat er zo’n groot gat gaapt tussen ‘hoog’ en ‘laag’? Is het niet mogelijk manieren te bedenken die ervoor zorgen dat bedrijven én slagvaardig én rechtvaardig te werk gaan?

De harteconomie zou de piramide graag drastisch afvlakken en veel meer betrokken en kundige mensen binnen organisaties het krediet willen geven dat ze verdienen…en zeker ook – indien gewenst – de mogelijkheid om zichzelf als kleurrijk, avontuurlijk en flamboyant te profileren.

Dit zou bijvoorbeeld heel natuurlijk kunnen door het eigenaarschap van ondernemingen te verleggen naar degenen die arbeid leveren en binnen bedrijven een efficiënt werkend democratisch bottom up besluitvormingssysteem te implementeren. Dat zou dan ook als model kunnen dienen voor bijvoorbeeld…overheden, de gemeenschap, een verschijnsel waar de heer Boonstra overigens redelijk laatdunkend over was…

Maar het lijkt mij absoluut een beter ding dan via bedenkelijke leiders dictatoriale modellen uit een per definitie ondemocratische zakencultuur in een democratisch staatsstelsel te implementeren.

Overnames bijvoorbeeld zouden meer gaan over samenvloeien en samenwerken en minder over het onschadelijk maken van concurrentie en daarmee veel kennis, ervaring en vakvrouwschap/vakmanschap. Het afstoten van bedrijfsonderdelen zou de levensvatbaarheid van dat onderdeel per definitie niet bedreigen, maar een ‘vriendelijke’, door alle betrokkenen gedragen keuze zijn…

Het succes van een bedrijf zou niet meer iets zijn van een loner at the top, maar juist echt een feest voor alle betrokkenen…

Droom ik weer? Zijn mensen niet in staat tot delen om hun geluk daarmee te vermenigvuldigen? Ik geloof dat het wél kan!

Mensen als Cor Boonstra zijn solisten. Ze floreren omdat ze gewoon voorbij durven gaan aan de gedachten, wensen en ja, gevoelens van hun omgeving.

Ik denk dat we in een samenleving die groeit naar meer heilzaamheid: vooral in harmonie spelen en dat daarbij iedereen dan bij gelegenheid haar of zijn solonummer ten gehore mag brengen!

Natuurlijk gaan we daarbij nooit het lef, de voortvarendheid en de originaliteit van wijlen Cor overboord gooien!