In deze onrustige tijden, waarin ik me héél vaak afvraag of mijn teksten hier wel relevant genoeg zijn, wil ik vandaag toch nog wel ingaan op economische aspecten van bewapening.
En ja, dan heb ik het natuurlijk over de bommen die de Israëlische regering nu – behalve in het onmenselijk geteisterde Gaza – óók inzet bij de nucleaire wapenarsenalen in Iran, die arsenalen zelf, het rigoureus heropbouwen van de Europese defensie, de wapens die in van oudsher immigratieland VS gebruikt worden om nieuwere immigranten rücksichtlos buiten te gooien. Ook natuurlijk de wapens waarmee we Oekraïne helpen overeind te blijven tegen de Russische reus zonder respect voor grenzen.
Degenen die leven van het bouwen en leveren van wapentuig en alles daaromheen, beleven op dit moment vast gouden tijden…
Maar er zijn natuurlijk ook de wapens die politie en andere diensten gebruiken bij het handhaven van ons rechtssysteem. En je hebt ook wapens die je voor de zekerheid in huis hebt tegen inbrekers en misschien zelfs een wapen in je handtas op straat, voor het geval dat…
Zoals bij alles in het leven, is een fenomeen nooit waardevol of waardeloos op zich, maar werkt iets levengevend of vernietigend, afhankelijk van de manier waarop je het inzet. En dat geldt zelfs voor wapens.
Als je op een macroniveau kijkt naar het rendement van de wapenindustrie, dan ben je geneigd te constateren dat dit gigantisch negatief is, vanwege de eigenlijk niet in geld uit te drukken schade die het gebruik ervan kan toebrengen aan het leven – met name het menselijk leven – op onze planeet. We kunnen de ten hemel schreiende voorbeelden dagelijks tot ons nemen via het nieuws. In tijden van vrede bloeien samenlevingen en daarmee economieën. Oorlog maakt alles kapot.
Aan de andere kant is de afschrikking die ontstaat door de aanschaf van wapens, misschien wel een vorm van rendement die dit – zij het in mindere mate – compenseert…En wapens die voorkomen dat jouw leven volkomen op de schop gaat of dat jou en je dierbaren geweld wordt aangedaan…tegenwoordig zie ik dat als een betreurenswaardige noodzaak, maar heel positief ding.
Al was ik ooit absoluut pacifistisch en droeg ik met overtuiging een gebroken geweertje op mijn kleding…het leven heeft mij geleerd dat het belangrijk is om grenzen te kunnen aangeven, te handhaven en zo nodig te verdedigen. Dat heeft dus – helaas zou ik bijna zeggen – in onze tijd nog steeds wèl grote waarde.
Wij pleiten hier voor een nieuwe denkwijze die het verouderde (ja!) idee van winnen en verliezen achter zich laat, waarvan niet alleen onze economie doordrongen is. Een eenheidsgerichte non-duale denkwijze die opereert vanuit de menselijke maat die koude logica voortdurend verwarmt door middel van het hart en de mens de kans geeft om te spelen in plaats van te strijden, te delen in plaats van te verdelen. En dan zal er best nog vaak een akkefietje zijn, maar dat is dan minder dodelijk…
Het zal nog wel even duren voor we zo ver zijn. Urgent is nu misschien wel een (al dan niet) militair halt toeroepen aan de meestal oude en meestal mannen die gratis genieten van het spelen met onze levens…misschien moeten we ons daar wel veel beter tegen wapenen. Dat brengt pas welvaart!
Harteconomie.com 
Plaats een reactie